welkom #Ayla! pup in opleiding én donateurspup

Eindelijk is het zover... tijd om in de auto te stappen, Ayla ophalen bij het trainingscentrum van Vom Falorie. Een hele reis, dus we boeken er meteen een overnachting bij ;)
Bij aankomst is er maar een weg... naar Ayla die al geheel ontspannen op haar rug in de grote mand ligt te slapen en zich door mij ook niet laat wakker maken. Wat een lekker ding!  Ik ben opslag verliefd!
 

Nou klinkt het misschien best wel raar, ik had een hele leuke pup aan Sparky en nu ben ik 2 dagen later hem al schijnbaar helemaal vergeten en richt ik me volledig op de volgende pup....
Eigenlijk is dat toch wel de emotie die past bij een gastgezin...
Het heeft niets met de liefde voor de pup te maken, die is bij elke pup die ik in huis krijg hetzelfde, de een past me beter als de ander, dat is logisch maar ze hebben allemaal hun plekje in mijn hart, dat gaat nooit weg.
Maar het snel kunnen schakelen van de ene naar de andere pup, tja... als elke pup die mijn huis verlaat mijn hart doet breken heb ik geen leven, daar stel ik me dus op in en wat héél belangrijk is, ik weet dat de pup die mijn huis verlaat het goed heeft. Anders heb ik wel degelijk een probleem!
Sparky heeft het super goed getroffen bij zijn nieuwe gezin en mijn eerdere honden zijn bij Vom Falorie in hele goede handen.
En uiteraard is het doel voor de honden ook een reden om het voor mijzelf goed te kunnen relativeren.
Wat is er mooier dan de verhalen die je terug krijgt als jou pup zó belangrijk is voor zijn baasje!
Dat is toch het mooiste compliment wat je kan krijgen als gastgezin..
Dáár doe ik het voor!

En dan is nu Ayla er...
Een Eurasiër pupje, een donzig bolletje energie met heerlijke slaap momenten haha.
De rasbeschrijving van de Eurasiër past geheel bij mij; rustig, energiek en lekker eigenwijs... ik hou ervan. En alleen daarom al verheugde ik me zoveel meer op Ayla.
Ayla die als psychiatrische hulphond wordt opgevoed maar waar we ook van hopen dat we een nestje van gaan krijgen.
Alle reden dus om haar de komende jaren te blijven volgen!

Voor €3,- per maand krijg je als donateur een kijkje achter de schermen.

Stuur je mailadres naar info@vomfalorie.nl of p.bijdevaate@gmail.com
 na je betaling op RABO: NL43 RABO 0313 788 073
ontvang je elke maand een leuk verhaal met foto's.
Op die manier steun je Stichting Vom Falorie en lees je meteen waar je het voor doet ;)

#Sparky gaat verhuizen

Het is een beetje een dubbel gevoel bij mij....
Sparky kwam 2 en een halve maand geleden bij ons omdat hij té leuk was om hem niet als psychiatrische hulphond op te willen voeden. Voor zijn zusje was een gastgezin, maar voor hem nog niet en ik zou eind juli al een andere pup krijgen.
En ja, dan is het ineens zover en gelukkig hebben we in de tussen liggende tijd wel een fijn gastgezin voor Sparky gevonden.
Een gezin waar hij met alle liefde en enthousiasme ontvangen is en waar ze met veel plezier zijn training en socialisatie voortzetten.
Een lot uit de loterij!
Maar ja... dat betekent nu wel dat wij afscheid moeten nemen van 'onze' Sparky!
Dat kleine manneke die inmiddels is uitgegroeid tot een slungelige puber en nét zo lekker in zijn training begint te komen.
Niets is nog bevestigd, maar hij leert steeds meer, we kunnen ook steeds meer...
Maar hoe leuk is het dan dat hij dat in zijn nieuwe gezin meteen laat zien!
Het is dan wel vreemd om zonder hem terug naar huis te rijden, maar zoals hij zich daar liet zien voelt het heel goed.
Met Sparky komt het wel goed!

Nu heb ik even een dagje rust en ga ik vrijdag mijn pupje Ayla halen bij Vom Falorie... ik kan niet wachten!
Ik heb heel veel zin om onze kleine meid te leren kennen en nog meer haar ras, een Eurasier

Ayla met haar broertjes 

#Sparky voelt zich al een hele vent

Jaja, kleine pupjes worden groot en met zijn bijna 5 maanden voelt Sparky zich al een hele vent!
Zelf vind ik dit de leukste leeftijd... niet meer het onnozele pupje, maar ook nog lang niet de stoere zelfverzekerde hond.
Net er tussen in, nog heel veel puppie gedrag en steeds meer zelfverzekerd overkomen...

Laatst moest ik boven de deur naar de tuin een gordijn ophangen o de vliegen buiten te houden. Dus met een stoel in de deuropening, het gordijn tussen de stoel en buiten en Sparky die naar binnen wilde.  Normaal gesproken is dat geen belemmering en duikt hij onder het gordijn door naar binnen of buiten, maar nu stootte hij zijn neus tegen de stoel. Ach arme pup... hij schrok en snapte niet wat er gebeurt was, dus nog een keer proberen, op precies de zelfde plek dus stoot hij weer zijn neus en daarna nog en keer. Tja, dan ben je echt nog een pupje hoor... hahaha
Hij had ook even kunnen kijken war hij er wel langs kon! Er was ruimte genoeg!

Maar als ik hem mee neem voor een training op het station verbaas ik me over het nonchalante gedrag met drukte, verkeer, plotseling opspuitende fonteintjes en het lopen op het station.
De trein maakt totaal geen indruk, of deze nu voorbij zoeft of dat hij voor zijn neus stil staat...
Dit keer kon ik ook even in en uit stappen en dat deed hij ook zonder probleem... alsof hij het al zóvaak heeft gedaan...
En dan ben je zomaar een stuk volwassener!

In zijn dagelijkse training, wandelen aan een losse lijn, zitten, wachten en af gaan komen ook de verschillen weer naar boven. Het ene moment luistert hij super netjes en doet met veel plezier wat je vraagt, het andere moment zitten er bananen in zijn oren en kun je vragen wat hij wil... dan is hij even met iets belangrijkers bezig.
Geweldig!
Zo vind ik puppies leuk, weten dat ze de oefeningen prima kunnen maar soms dan even een karakter tonen waar je eerst maar eens langzaam tot 10 of soms nog langer, moet tellen.
Als hij zich dan aan het eind van de wandeling weer lekker laat knuffelen en we een leuk 'samen momentje' hebben is alles weer goed.

Sparky is gewoon een heel leuk, ondeugend hondje! 

samen met Laika in de mand

#Sparky bij de trein

Onlangs moest ik mijn dochter naar de trein brengen en onze gepensioneerde Laika ophalen. Laika was een paar dagen bij haar vorige baasje geweest... gewoon omdat het kon.
Een mooie gelegenheid dus om Sparky de grote enge trein eens te laten mee maken.
We hebben in ons dorp een klein station, waar het normaal gesproken niet zo druk is.
Weinig extra prikkels dus en aangezien het vorige baasje van Laika de volgende trein moest hebben konden we mooi een half uurtje daar zitten, kijken naar de treinen die langskomen, mensen die aankomen en wat er verder allemaal gebeurt op zo'n station.
Dat as een leuk plan en niets wat mij voorbereide op de werkelijkheid!

Toen we bij het station aankwamen was het er namelijk megadruk!  Er bleek een groot evenement in de buurt te zijn en vanaf ons dorp gingen ze verder met bussen...
Ik denk dat er wel een paar honderd mensen stonden te wachten, beneden bij de bushalte...

Oeps...

Afijn, Laika kwam met haar baas via de trap naar beneden, mijn dochter moest het andere spoor hebben en we liepen met ons allen die kant op, met alleen nog maar last van de herrie die al die mensen maakten.
Als Sparky al onder de indruk was wist hij het goed te verbergen, hij keek wel, maar liep gewoon lekker met ons mee. Blij met de aanwezigheid van Laika, die hij al snel herkenden natuurlijk.
Nu weer terug naar ons eigen spoor, waar het baasje van Laika weer mee moest. Met het probleem dat de mensenmassa voor de lift stond en Sparky nog echt geen 3 trappen omhoog kon lopen.
Ik heb mijn stoere masker opgezet en hem naar boven gedragen... gelukkig is hij nog geen 10 kilo, het was te doen. Haha
Boven bij het spoor was het rustig, de intercity die langs raasde kreeg weinig aandacht van Sparky, de mensen die bovenkwamen ook niet.
Hij bleef netjes bij mij zitten en kwam af en toe even een knuffeltje halen bij Laika en haar baasje.
De rust van Laika, die een werkleven als geleidehond achter de rug heeft en veel gereisd heeft, zal zeker ook meegeholpen hebben.
Aan de overkant kwam de trein voor mijn dochter aan, waar Sparky totaal geen aandacht voor had en 5 minuten later de trein voor Laika haar baasje... die ook al geen indruk op Sparky maakte, al kwam die vlak langs.
Het was tijd voor afscheid en ik stond tussen de uitstappende reizigers met twee honden.
Wat ook geen indruk maakte...
Ik heb gewacht tot het station weer leeg was en nu moest ik toch echt wel met de lift naar beneden.
Een lift met glazen wanden, dus best spannend voor onze kleine man... dacht ik...
Niet dus, haha
Beneden aangekomen belanden we tussen de mensen... pffft
Wat een drukte!
Dit vinden we alle drie minder leuk en gelukkig is er een rustige route naar de auto waar we dankbaar gebruik van maken.

Al met al een mooie training voor Sparky met iets meer indrukken dan ik gepland had maar wat de ervaring met de trein betreft... een hele relaxte pup!
De mensenmassa's leert hij nog wel, als de zomer braderie begint, of iets vergelijkbaars.
Ik ben in elk geval heel trots dat hij deze ervaring zo rustig heeft doorstaan, dat beloofd veel goeds

#Sparky aan het shoppen

Winkelen is weer leuk!  

Samen met Sparky is het niet snel even  halen en betalen maar het is een uitje.

Als we samen lopen is er ineens veel meer te zien en lijkt het alsof er veel meer gebeurt op het korte stukje naar de buurtsuper.

Het begint al bij het speelveld bij de scholen. Er is altijd wel een klas die daar bezig is met een balspel. En ja, met een kleine omweg kunnen we daar dan mooi langslopen zodat Sparky went aan rennende en schreewende kinderen.

Het speelveld ligt tussen de scholen in en als we dan nog mazzel hebben spelen de kleuters ook net buiten op het speelveld van de school.

Dan komt de herrie van beide kanten.

Vaak komen we ook nog wel fietsers tegen op het voetpad, die dus vlak langzij komen... 

Moeders met een buggie en kleine kinders.

En heel soms een bekende waar we dan even een praatje mee maken.

Zo heeft hij al heel wat prikkels binnen voor we bij de buurtsuper zijn.

Het maakt Sparky allemaal niet zoveel uit wat er om hem heen gebeurt, hij hoort het en bekijkt het maar loopt rustig met me mee. Als ik sta te kletsen gaat hij zitten en als het hem te lang duurt gaat hij liggen, spelen met zichzelf en met zijn dekje... ach ja, geduld is niet aan puppies besteed 😉

Geef hem eens ongelijk!

Hij weet inmiddels al snel dat we naar de buurtsuper gaan, het jasje verraad hem natuurlijk, maar ook de geuren uit de winkel. Want eenmaal in de buurt van de deur wil hij maar al te graag naar binnen.

Al krijgt hij daar niets en zal hij het echt met alleen de geur moeten doen of een beloningsbrokje voor goed gedrag.

Eenmaal in de winkel is hij aan het werk... stoer loopt hij met me mee, gaat zitten als ik wat moet afwegen of moet pakken. Hij doet echt goed zijn best, ik kan niet anders zeggen.

Ik ben dan ook razend trots als we weer naar huis lopen.

Als het rustig is mag hij even los op het veldje, niet bij de scholen, maar verderop bij ons huis. 

Even lekker rennen en gek doen.

Dan wacht thuis de etensbak en de mand....