Wij zijn voortdurend op zoek naar gastgezinnen voor onze pups of jonge honden.
Een bijzondere taak om de toekomst van een hond en een cliënt op een positieve manier te laten veranderen.
Een schakel die veel plezier, maar ook een bepaalde verantwoording met zich meebrengt.
Met uiteraard het niet te vermijden moment van afscheid van je pup...
Voor de 1 een reden om er nooit aan te beginnen, maar wanneer je beseft hoe je het leven van zowel je pup als zijn nieuwe baas verrijkt... is dat het mooiste wat je jou pup kunt geven.
Een baas die 24/7 bij hem is, zoveel van jou pup houdt dat hij er alles voor over heeft om het hem naar zijn zin te maken, niets is hem te veel...
Hier onder een verhaal van een van onze puppywalkers...
Vanaf het allereerste moment dat we haar zagen wisten we dat we een leuk jaar met haar zouden hebben.
Oda, pup in opleiding
Een zwarte pup en zo klein als ze is, met een duidelijk karakter. Ze wordt aan ons gegeven en kijkt me aan met een blik ‘hoe durf je mij voor zoiets wakker te maken’
Meteen bij thuiskomst worden we geconfronteerd met haar uitzinnige karakter.
De kennismaking met onze andere honden verloopt op z’n zachts gezegd niet zoals we gewend zijn.
Meestal is de pup onderdanig en laat zich besnuffelen door de andere honden.
maar onze Oda niet. Zo klein als ze is springt ze Menno en Otis meteen in het gezicht
Ja! Ik vind haar leuk! Nu al!
Met de glimlach nog op mijn gezicht bedenk ik me meteen dat ik deze geweldige kleine meid over een jaar ook weer bij school zal moeten inleveren. Dat afscheid zal me net als bij haar broer en zus, wel weer zwaar vallen. Maar voorlopig kunnen we volop van haar gaan genieten.
Het eerste jaar is voor ons, pleeggezin en daar gaan we dubbel van genieten dit keer.
De eerste maanden gaan voorbij zoals ze met elke pup gaan.
De zindelijkheidstraining, de bench training, het wandelen aan de riem, de eerste socialisatie trainingen bij kinderen en in de winkels en net als bij elke pup gaat het rustig, netjes en zonder noemenswaardige problemen.
Oda ontpopt zich als een ware hulphond in spé, een hele goede werkhond.
Maar dat is ook een taak die ik als puppywalker heel serieus neem.
We naderen de leeftijd dat Oda gesteriliseerd gaat worden. Altijd weer een spannend moment. Haar heupen worden bekeken op HD. Is dit het geval is dit meteen het einde van haar opleiding maar niet van haar als hond natuurlijk!
Als huishond kan ze nog jaren mee. Maar in mijn geval is het dan wel meteen afscheid. We hebben Menno al van ons zelf en 2 honden worden mij te veel.
Gelukkig, Oda heeft super goeie heupen en wordt meteen gesteriliseerd zodat ze geen last meer krijgt van haar hormonen en alle concentratie op haar werk kan houden.
Nu begint voor mij de training pas echt.
Tot het inleveren is er geen reden meer waarom ze afgekeurd zou kunnen worden.
Vanaf nu moet ze zich volledig inzetten om te willen werken.
Aan mij de taak om haar het werk dus heel leuk te laten vinden.
We wisselen de dagelijkse oefeningen af met leuke en nieuwe oefeningen.
De bank aanwijzen, de postbus, een paal, een trap, een lage grote paal wordt gebruikt als tafel waar ze bovenop mag springen en ze vindt het allemaal geweldig.
Wat een plezier in het werk en wat een plezier voor mij om te zien dat ze plezier heeft.
We gaan ritjes maken met de bus en met de trein. Winkelen in grote en drukke centra en een leuk dagje Schiphol.
Om de druk van het harde werk te compenseren gaan we vaker naar het bos waar ze samen met Menno lekker mag rondrennen en zich nergens zorgen over hoeft te maken
Dan breekt de dag aan dat ik haar op school moet achterlaten zodat ze de opleiding echt kan beginnen.
Intern op school samen met een medestudent in een kennel en alleen bezig zijn met leren.
Dit moment is erg dubbel.
Ik roep altijd heel hard dat ik het hiervoor doe, maar het is en blijft toch ons puppy, ons meisie en die moet je dan overlaten in de handen van een ander en heb je er van het ene op het ander moment niets meer over te zeggen.
Maanden van tevoren wordt de datum al afgesproken en de tijd die dan nog rest wordt door mij ook echt gebruikt om het afscheid zo makkelijk mogelijk te maken.
We gaan alles doen wat we zo graag nog met haar willen doen
Alles wat ze zelf leuk vind en alles wat wij samen met haar leuk vinden.
Daarnaast blijven we de trainingen ook doen want dat is mijn eer.
De dag van inleveren breng ik haar naar school ik praat met de trainer nog over haar.
Dan is het nog een laatste knuffel en daar gaat ze met de trainer mee
Net zo makkelijk, vol vertrouwen, zoals ik haar geleerd heb. Het is alsof ze al lang weet wat er gaat gebeuren.
Ik rij in een lege auto terug naar huis
Ik kom in een leeg huis thuis... nou ja niet helemaal leeg want Menno is er natuurlijk ook nog.
Hij zoekt Oda, we missen haar we nu al.
Nu is het wachten op het telefoontje van school wanneer ze aan het werk gaat.
De maanden tussenin vraag ik regelmatig hoe Oda het doet in de opleiding en de trainers zijn enthousiast!
Ze doet het geweldig goed, ze werkt graag en heeft alle aandacht voor haar baas. Daarnaast is ze op een leuke manier ondeugend, speelt ze graag met haar medestudenten en in het bos geniet ze van haar vrijheid en komt meteen als ze geroepen wordt.
Eindelijk komt het telefoontje met het mooie nieuws dat Oda een hele leuke baas heeft gevonden en ze binnenkort aan het werk gaat.
Heico heet hij en wil graag kennis maken met mij. Ik vind dat uiteraard heel leuk.
Als Oda gewend is aan haar nieuwe omgeving en haar nieuwe baas spreken we af bij hem thuis.
Dol enthousiast worden we in geheel ‘Oda stijl’ ontvangen.
En haar nieuwe baas vindt dit al net zo leuk als wij. Hij verteld honderduit over hun eerste kennismaking, waar Oda ook haar beroemde knuffel aan hem gaf. Heico was meteen helemaal verliefd op haar.
We gaan samen nog een rondje lopen en nu zie ik Oda in volle glorie aan het werk voor haar baas.
Ik ga iets achter hen lopen en kan nauwelijks mijn tranen bedwingen.. hier doe ik het voor, Dit beeld blijft me altijd bij.
Mijn meisie, trots en ontspannen, leidt haar baas... alsof ze hand in hand lopen
